Coronavoorspellingen #7 : ook zonder silver bullet moeten we vooruit.
In het begin van de lockdown hing elke winkel een bordje uit met “gesloten wegens coronavirus”.
Tegen het einde van de lockdown waren er twee soorten winkels: zij die dat bordje nog steeds hadden hangen en zij die alvast waren begonnen met hun producten op een andere manier aan hun klanten te bezorgen.
Compenseerden die nieuwe verkoopskanalen het verlies van die winkels? Wellicht niet. Maar het is wel het soort vechtlust dat een heel belangrijk signaal geeft aan de vaste klanten: we zijn er nog.
Een voelbare verlamming
Om het virus onder controle te krijgen hebben we tijdelijk heel veel vrijheid opgeofferd. Aan de start van de exit strategy zien we scholen, bedrijven en winkels opengaan en we kunnen in beperkte kring de eerste nieuwe mensen ontmoeten. Stilaan komt er terug wat perspectief op een menselijkere maatschappij.
Dat perspectief is er absoluut nog niet voor concertzalen en nightlife, niet omdat het beleid deze sectoren over het hoofd heeft gezien, maar gewoon omdat dit de moeilijkst op te lossen puzzel is. Fysieke nabijheid is hier immers cruciaal en onvermijdelijk.
De essentie van wat we doen is ineens gevaarlijk voor onze bezoekers. En wat het erger maakt is dat er niet eens een oplossing in zicht is voor de nabije toekomst.
Het leidt tot een voelbare verlamming in de sector. Vele huizen wachten op instructies van de overheid. Veel organisaties liggen stil tot de dag dat ze te horen krijgen dat ze weer open mogen.
Dat is allemaal heel erg begrijpelijk want deze crisis is dan ook niet niks: de essentie van wat we doen is ineens gevaarlijk voor onze bezoekers. En wat het erger maakt is dat er niet eens een oplossing in zicht is voor de nabije toekomst.
Geen silver bullet
Nochtans is die verlamming geen goede zaak. In een sector die kreunde onder immense productiedruk was er amper ruimte om strategisch na te denken over het metier van concertzalen en discotheken. Die ruimte is er nu ineens wel. Ook zonder silver bullet, zonder wonderoplossing die alles weer zoals vroeger maakt, kunnen we kijken naar kleine winsten en overwinningen.
Popmuziek beleven we samen. Daarom is het zo belangrijk dat muzikanten en pophuizen nu met hun publiek een verhaal blijven schrijven. Het is daarbij niet eens zo belangrijk of dat verhaal zo goed is als the real thing. Een publiek begrijpt heus wel dat het rare tijden zijn.
Wat belangrijker is, is het gebaar dat we samen sleutelen aan die wereld na corona. Zo hou je de band met je bestaande publiek warm.
Nieuwe publieken
Een nieuw publiek aanboren in deze tijden lijkt op het eerste gezicht moeilijker, maar misschien is zelfs dàt niet onmogelijk.
We leven in een ongeziene isolatiemaatschappij nu. Nog nooit zijn de noden van mensen om andere mensen te ontmoeten groter geweest dan nu. Bij jongeren die thuis amper ruimte hebben, bij singles die niemand zien, in woonzorgcentra, bij leerlingen die nog niet terug naar school durven, …
Als in de 1,5 metermaatschappij onze vertrouwde concerten een tijd lang niet meer kunnen, kunnen we dan alvast geen nieuw aanbod uit de grond stampen voor de groepen die het meeste snakken naar ontmoeting?
Als in de 1,5 metermaatschappij onze vertrouwde concerten een tijd lang niet meer kunnen, kunnen we dan alvast geen nieuw aanbod uit de grond stampen voor de groepen die het meeste snakken naar ontmoeting?
Popmuziek staat centraal in onze maatschappij. Alleen al daarom moeten muzikanten en huizen in beweging blijven. Na de coronacrisis zullen er immers twee soorten spelers zijn: zij die het verkleurde “gesloten”-bordje van hun deur proberen te halen en zij die veranderd uit de crisis zijn gekomen en merken dat ze relevanter en sterker dan ooit zijn.