Het is bijna zover!

Het jaar waar maar geen einde aan leek te komen, is dan toch aan z’n laatste dagen begonnen. Traditioneel is dit een moment om terug te blikken op wat er allemaal gebeurde. Om te kijken naar wat we allemaal deden en leerden. De nieuwe mensen die we leerden kennen. De concerten die ons bijbleven.

Ach.

Onderhand hebben we wel genoeg gepraat over wat we dit jaar allemaal NIET hebben kunnen doen. 2020 was een jaar van aanpassen en reageren op. Van werken vanuit het defensief. Het was daarmee ook het jaar van aan den lijve ondervinden wat er toe doet en wat niet. We leerden daarbij niet alleen wat belangrijk is voor het individu, maar ook voor een samenleving.

En nu vooruit

Het bracht scherper dan ooit in beeld hoe essentieel het is voor het culturele leven dat we dingen samen doen. Schoonheid op zich konden we immers nog in allerhande online varianten ervaren, maar wat echt wegviel was verbinding en gezamenlijkheid. Wat er in en mét het publiek gebeurde. Pas toen het weg was, zagen we maar hoe belangrijk dat is.

De pandemie zal ook in 2021 nog niet achter ons liggen. Maar volgend jaar wordt een jaar van optimisme. Na een jaar in het defensief, zetten we terug onze schouders onder de opbouw van de samenleving. Als dat tegelijk superambitieus én naief klinkt, dan is dat omdat we het afgelopen jaar afgeleerd hebben om plannen te maken.

Misschien is dat wel mijn nieuwjaarswens voor jullie. Dat je zo weinig mogelijk tijd moet steken in het omboeken en herboeken van dingen die vorig jaar niet hebben kunnen plaatsvinden en dat je de ruimte vindt om van 2021 een jaar te maken waarin je mee de toekomst een stukje beter helpt maken.

Laten we van 2021 dus niet het jaar maken waarin we afgeteld hebben tot het vaccin er was. Laat ons er het jaar van maken waarin we samen fundamenteel gesleuteld hebben aan onze organisaties zodat ze straks klaar zijn voor een stralende toekomst.

 

Ken