Waarom we vandaag (en niet morgen) innovatie in de cultuursector moeten doordrijven
Een bekentenis: Ik had me die Roaring Twenties wat spectaculairder voorgesteld.
Maar voorzichtig aan zijn we vertrokken. Het eerste feestje zonder social distancing? Check. Etentje bij vrienden zonder mondmasker? Check.
Over het virus spraken we even niet meer, wel over het sociale isolement van het laatste anderhalf jaar.
De pandemie is niet weg en tegelijk moeten we elkaar terug vastpakken.
Veilig gedrag én sociaal gedrag lijken contradictorisch, maar zijn het niet. Het één gaat over de ziekte aanpakken, het ander over de patient gezond houden.
Het is die evenwichtsoefening die het komende jaar voor ons ligt.
Het is ook die evenwichtsoefening die de cultuursector moet maken.
Het is verleidelijk om weer naar het oude te willen, maar dat is een slecht plan. We hebben immers gezien hoe breekbaar onze industrie was.
Terug naar 2019 is dus niet goed genoeg.
De weeffouten in ons verhaal moeten we nu aanpakken. De precaire positie van kunstenaars om maar wat te noemen. Of de eenzijdige subsidieafhankelijkheid van te veel organisaties.
Maar de crisis heeft ons ook veel goeds getoond.
We hebben geleerd hoeveel nood mensen hebben aan ontmoeting en samen maken. We hebben de kracht gezien van prille nieuwe samenwerkingen en werkvormen die in het midden van de crisis gesmeed zijn. We hebben hier en daar zelfs nieuwe publieken ontdekt (of zij ons).
Die innovatie moeten we durven verderzetten.
In de komende maanden wil ik in mijn nieuwsbrief Aanpak nadenken over hoe die toekomst er zou kunnen uitzien.
- Welke weeffouten pakken we vanaf vandaag aan?
- Op welke sterktes bouwen we verder?
- Hoe organiseren we ons zakelijk, strategisch én maatschappelijk op die nieuwe rol?
- Hoe kijken we voorbij onze eigen sector en sluiten we allianties met andere makers van de samenleving?
Inschrijven op die tweewekelijkse nieuwsbrief kan via www.kenveerman.com/nieuwsbrief.
De eerste editie van het tweede seizoen gaat morgen buiten.